Blog

Uczestnicy i przyjaciele Pieszej Pielgrzymki Niepełnosprawnych, która od 33 lat zdąża w sierpniu z Warszawy na Jasną Górę, w dniu 11 maja br. przeżyli wzruszającą uroczystość. O godz. 11 w Kaplicy Cudownego Obrazu ich ponad 100-osobowa reprezentacja mogła w czasie Mszy św. pokłonić się Maryi, prosić o dalsze łaski i dziękować za posługę zmarłego przed 5 laty śp. Księdza Stanisława Jurczuka, twórcy stowarzyszenia niepełnosprawnych i pielgrzymki.

Jak powiedział w homilii obecny przewodnik pielgrzymki ksiądz Jacek Wiliński, był On prawdziwym pasterzem osób z niepełnosprawnością: przywracał im godność, włączał ich do wspólnoty zarówno kościelnej, parafialnej, jak i szeroko rozumianego społeczeństwa. Wzorem św. Wawrzyńca widział w niepełnosprawnych i chorych skarby Kościoła. Utworzył organizację wspierającą ich interesy, reagującą na różne potrzeby życiowe – Katolickie Stowarzyszenie Niepełnosprawnych Archidiecezji Warszawskiej, które w Roku Świętym obchodzi 30 rocznicę istnienia.

Śp. Ksiądz Jurczuk gromadził wokół siebie ludzi zaangażowanych, gotowych do ciężkiej pracy i po prostu lubiących osoby z niepełnosprawnością.

Jedną z takich osób jest Matylda Koselska, wieloletnia współpracowniczka księdza Jurczuka, która jako pierwsza osoba z Archidiecezji Warszawskiej i naszego Stowarzyszenia otrzymała 11 maja br. z rąk Ojca Kustosza Jasnej Góry ogólnopolskie odznaczenie “Peregrinus Mariae”. Przyznając to wyróżnienie Ojcowie Paulini dziękują osobom, które w sposób szczególny przyczyniają się do rozkwitu pielgrzymek, organizacji ich lub wspierania ducha pielgrzymek.  W ten sposób uhonorowano mrówczą, cichą, całoroczną pracę pani Matyldy, owocującą perfekcyjnie przygotowaną drogą. Pątnicy z niepełnosprawnościami i towarzyszący im zdrowi, przywiązani do „swojej” pielgrzymki bardzo boleśnie odczuli przerwę spowodowaną niespodziewaną śmiercią ks. Stanisława i pandemią, docenili Jej odwagę reaktywacji pielgrzymki po dwuletniej przerwie.

Przykład Pani Matyldy jest zachętą do podjęcia – na początek -próby towarzyszenia osobom z niepełnosprawnością, a potem do włączenia się w działania, przywracające im nadzieję na lepsze życie.